ξανά μανά...

Και εκεί που είσαι σπίτι... με τις καλύτερες σου φίλες...και γελάτε σαν τα χαζά... μεγειρεύετε μακαρόνια... (γιατί όταν είσαι φοιτητής τα μακαρονια αποκτούν άλλη αξία..!:Ρ) και περνάτε τέλεια... ξαφνικά... 
ΝΤΡΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΝΝΝΝΝΝΝΝΝΝ... απόκρυψη... Μμμμ εντάξει μωρέ... ποιός μπορεί να είναι;; Σίγουρα ο χαζός ο Μ. που συνήθως μου κάνει ηλίθιες φάρσες με απόκρυψη... (σκέφτηκα..) ΑΜ!! ΔΕ ΠΟΥ ΗΤΑΝ Ο Μ..!!! 
Ήταν ΑΥΤΟΣ... ναι... αυτός... Ο Α. (!!!) 
Γιατί κύριος με παίρνεις;;; Με ρώτησες??? Γιατί χρυσέ μου άνθρωπε με αναστατώνεις...;; 7 μήνες πέρασαν.. (πότε κιόλας;;) Για ποιό λόγο πες μου... Αμάν εσείς οι άντρες... Δεν καταλαβαίνετε ΤΙΠΟΤΑ επιτέλους;; Χωρίσαμε;; Ναι... οκ... Τέλος... Μην με παίρνεις μετά από τόσο καιρό με τη δικαιολογία "πήρα να δω αν είσαι καλά." Τι να σου πω;; "Όχι δεν είμαι!!! Σε χρειάζομαι;;" ή "Περνάω τέλεια!!!";;; Το μόνο που ήθελα εκείνη την στιγμή (η αλήθεια να λέγεται) ήταν να σε βρίσω τόσο πολύ!!!! και να κλάψω...να κλάψω ακόμα περισσότερο... (πράγμα που έκανα μέτα... και ευτυχώς ήταν τα κορίτσια εκεί μάζι μου... (btw love you girls!!! σας ευχαριστώ για όλα!!! Μ+Κ+Β<3 ) Ο πραγματικός λόγος που τα ανέφερα όλα αυτά δεν είναι για να πω τα εσώψυχά μου, τα οποία ειναι πιο μπερδεμένα και από τον Γόρδιο Δεσμό, αλλά για να δείξω πόσο γρήγορα μπορεί να αλλάξει η ψυχόλογια ένος ατόμου!!! Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα με ένα γεγονός αλλάζεις... γίνεσαι άλλος άνθρωπος... Μερικές φορές δεν αναγνωρίζεις ούτε εσύ τον ίδιο σου τον εαυτό... Και εγώ η ίδια μετά απ'όλα αυτά που έγιναν μεταξύ μας δεν είμαι η ίδια... άλλαξα.. εσύ μ'έκανες ν'αλλάξω... Και δεν με αναγνωρίζω πλέον...   

Έρωτας ή τίποτα!!!

Με αφορμή μια συζήτηση που είχα με μια κοπέλα κάθησα και σκέφτηκα κάποια πράγματα... Πώς γίνεται μια 20χρονη κόπελα να μην πιστεύει στον έρωτα, στην αγάπη γενικότερα;; (φιλική, ερωτική ακόμα και οικογενειακή...) Πώς γίνεται να λέει πως στη σημερινή εποχή δεν υπάρχουν αληθινά συναισθήματα και πως όλα γίνονται για τα λεφτά;; Πως οι γυναίκες (πλέον) παντρευόμαστε μόνο άντρες με καλή οικονομική κατάσταση για να είμαστε εξασφαλισμένες... Ότι στην εποχή που ζούμε το αίσθημα της επιβίωσης είναι τοσο δυνατό που τα συναισθήματα θα μπουν στην άκρη... Ότι τα συναισθήματα τελείωσαν και ανήκουν στις "καθαρές" εποχές... Πως γίνεται μια τόσο νέα κοπέλα να λέει πως έχει έρθει "το τέλος"..;;  Προέβαλε σαν "δικαιολογία" το γεγονός το οτι πληγώθηκε την έκανε να μην πιστεύει... Ποιός σου είπε πως δεν θα πληγωθείς ποτέ;; Ποιός σου είπε ότι όλα στη ζωή θα είναι ρόδινα;;  Όλοι έχουμε πληγωθεί και όλοι κάποτε θα πληγωθούμε... (Και περισσότερες από μία φορές..!)  Η ζωή δεν είναι εύκολη μα ό,τι αξίζει είναι οι στιγμές... Και τις ομορφότερες στιγμές τις περνάμε με ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν και είναι στιγμές γεμάτες συναισθήματα!!! Είμαστε άνθρωποι και έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε σε όμορφα πράγματα όπως είναι ο έρωτας και ο θεσμός της οικογένειας και όποιος πιστεύει το αντίθετο κάνει τεράστιο λάθος... Είναι άσχημο ένας άνθρωπος νέος, που όλο το μέλλον είναι μπροστά του και του ανήκει, να σκέφτεται πως δεν υπάρχει μέλλον!!! Η ζωή είναι όμορφη... Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να κοιτάμε μόνο το παρόν. Το παρελθόν πέρασε και το μέλλον δεν ήρθε ακόμα... Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει και θα το αντιμετωπισουμε όταν έρθει ;) Και όσο για τα συναισθήματα, δεν θα τελειώσουν ποτέ... Εξάλλου δεν υπάρχουν "καθαρές" εποχές,  αλλά καθαροί άνθρωποι!!!

Μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ...

Tο σπάνιο δώρο

Κική Δημουλά

Kαινούργιες θεωρίες. 

Tα μωρά δεν πρέπει να τ’ αφήνετε να κλαίνε.

Aμέσως να τα παίρνετε αγκαλιά. Aλλιώς

υπόκειται σε πρόωρη ανάπτυξη

το αίσθημα εγκατάλειψης ενηλικιώνεται

αφύσικα το παιδικό τους τραύμα

βγάζει δόντια μαλλιά νύχια γαμψά μαχαίρια.

Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες

–ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια–

ισχύουν πάντα οι παμπάλαιες απόψεις.

Ποτέ αγκαλιά. Aφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα

μέχρι να τους κοπεί η ανάσα

δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους.

Aς κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά.

Γεμίστε μοναχά το μπιμπερό τους

με άγλυκην υπόσχεση –δεν κάνει να παχαίνουν

οι στερήσεις– πως θά ‘ρθει μία και καλή

να τους επικοιμήσει λιπόσαρκα

η αγκαλιά της μάνας τους.

Bάλτε κοντά τους το μηχάνημα εκείνο

που καταγράφει τους θορύβους του μωρού

ώστε ν’ ακούτε από μακριά

αν είναι ρυθμικά μοναχική η αναπνοή τους.

Ποτέ μη γελαστείτε να τους πάρετε αγκαλιά.

Tυλίγονται άγρια

γύρω απ’ τον σπάνιο λαιμό αυτού του δώρου,

θα σας πνίξουν.

Tίποτα. Όταν σας ζητάνε αγκαλιά

μολών λαβέ μωρό μου, μολών λαβέ να απαντάτε.

(από το "H εφηβεία της λήθης", Στιγμή 1994)

editorial

Κάθομαι και σκέφτομαι διάφορα αυτές τις μέρες που έχουν σχέση με το παρελθόν... Κατέληξα στο συμπέρασμα (!) πως κανέναν δεν βοήθησε η επιστροφή του στα παλιά...(άπειρα παραδείγματα!) ακόμα κι αν ήταν όμορφες εμπειρίες... Δεν αξίζει να γυρίσεις... Γιατί η ζωή φέρεται καλά σ'αυτούς που την κοιτούν κατάματα και προχωρούν μαζί της μπροστά... Οι πόρτες πρέπει να κλείνουν για να ανοίγουν οι επόμενες. Και πιστέψτε με, (είναι τσεκαρισμένο!) οι πόρτες που ανοίγονται έχουν πάντα να σου δώσουν κάτι παραπάνω και κάτι πολύ καλύτερο! Τα φιλιά μου!


P.s. Our eyes are placed in front because it's more important to look ahead than to look back!